Ασκηθήκαμε καράτε με τον Cuneit Arkın, γιατρό. Σε έχει χτυπήσει αυτοκίνητο; είπε

– Ποιος είναι ο Γιαβούζ Καράκας; Μπορείτε να μας πείτε;

– Έχουμε καταγωγή από το Ελαζίγκ-Χαρπούτ, γνωστό στην οικογένεια ως Ελαζίζ. Κατά την Οθωμανική περίοδο, ο πατέρας του πατέρα μου στάλθηκε στο Χαλέπι. Ο παππούς μου πηγαίνει εκεί ως κυβερνήτης του Χαλεπίου. Εν ολίγοις, είμαι εγγονός ενός Οθωμανού κυβερνήτη. Μοιάζω σχεδόν τόσο στον παππού μου, τον κυβερνήτη του Χαλεπίου, όσο και στον δίδυμό του. Ο παππούς μου ήταν πολύ πλούσιος και αγόρασε 23 χωριά στο Χαλέπι.

– Το περιστατικό της κατάληψης του χωριού μοιάζει και με ταινία του Kemal Sunal…

– Ναι έχεις δίκιο. Μετά μετανάστευσε στο Γκαζιαντέπ και εκεί γεννήθηκε ο πατέρας μου. Ο πατέρας μου ήταν ένας από τους πλούσιους του Αντεπ.

Το σπίτι μας πάντα φιλοξενούσε κυβερνήτες, διοικητές περιφερειών, βουλευτές του λαού και υψηλόβαθμους αξιωματούχους. Μας έλεγαν Hasan-Fuats και υπήρχε ένα αδιέξοδο που λεγόταν Hasan Fuat Dead End και ανήκε στην οικογένειά μας.

– Πώς ξεκίνησε η περιπέτεια της Κωνσταντινούπολης;

– Ήρθαμε κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Θυμάμαι καλά, ήταν σκοτεινά στους δρόμους. Ήμουν 5 χρονών τότε. Φτάσαμε στην Uncular Street. Μετά την οδό Unkularna, ζω στο Uskudar εδώ και 81 χρόνια. Δεδομένου ότι ο πατέρας μου ήταν οικονομικά πλούσιος, αγόρασε δύο ξενοδοχεία στο Sirkeci. Αλλά παρόλο που η οικονομική μας κατάσταση ήταν καλή και είχαμε δύο ξενοδοχεία, μετά το σχολείο έπλενα μπουκάλια στο τότε πολύ διάσημο εργοστάσιο αναψυκτικών, παρόλο που ήμουν 10 χρονών παιδί, μου άρεσε να δουλεύω και δεν ντρεπόμουν να κάνω τίποτα. δουλειά. Γι’ αυτό είπε ο πατέρας μου στη μητέρα μου για μένα και είπε: «Κυρία, έχουμε δύο ξενοδοχεία, δεν έχουν πολλοί άνθρωποι ένα, αλλά έχουμε αυτοκίνητο, είμαστε πλούσιοι». Αυτό το αγόρι πήγε και έπλυνε μπουκάλια σε ένα εργοστάσιο αναψυκτικών. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει αύριο. Να δουλεύει, να είναι άνθρωπος της ζωής. Δεν πρέπει να είναι περήφανος, να είναι έντιμος», έλεγε.

– Πώς μπήκατε στον κινηματογράφο; Πώς ξεκινήσατε για πρώτη φορά;

– Έγινα μέλος της Μουσικής Εταιρείας Uskudar σε ηλικία 14 ετών. Ήμουν μαθητής του Emin Ongan. Από εκεί πέρασα στο ραδιόφωνο στα 18 μου. Ήμουν στη χορωδία (τραγουδούσα στη χορωδία, εναλλάξ) και αφού ολοκλήρωσα τη στρατιωτική μου θητεία, ήταν ένας νεαρός διοργανωτής στο καζίνο του θείου μου. Με έστελνε σε συναυλίες.

– Μετακόμισες στον κινηματογράφο από τη μουσική σκηνή;

– Ναί. Εκείνη την εποχή υπήρχε μια τρέλα με τα φωτογραφικά μυθιστορήματα. Έπαιξα επίσης στο φωτογραφικό μυθιστόρημα Kinova Ak Kartal. Στη συνέχεια συμμετείχα στο φωτογραφικό μυθιστόρημα Kolsuz Bebek στις εκδόσεις Ceylan.

– Αυτό το φωτογραφικό μυθιστόρημα διασκευάστηκε σε ταινία…

– Ναι, όταν διασκευάστηκε σε ταινία, έπαιζα τον ρόλο του γιατρού σε αυτή την ταινία.

– Λοιπόν, γίνεται η μετάβασή σου στον κινηματογράφο με αυτή την ταινία;

– Η κινηματογραφική μου περιπέτεια ξεκίνησε με αυτή την ταινία.

– Ο Javuz Karakas έχει άλλο περιβάλλον και οπτική. Διαφορετικοί ρόλοι όπως ο γιατρός, ο κακός και ο αείμνηστος Hulusi Kentman επιλέγονται όταν χρειάζεται. Όταν έρθει η ώρα, μπορεί να είναι το αφεντικό κάποιου άλλου ενώ ο Cuneit Arkın τον χτυπάει. Κατάφερες να ξεφύγεις από τόσο αντιφατικούς ρόλους και διαφορετικούς χαρακτήρες. Πώς το πετύχατε αυτό;

– Ο Cuneit Arkın είχε 15 άτομα και τους χτύπησε. Γνωρίζοντας αυτό, όταν μου έλεγαν ότι ο Cuneit Arkın είχε σκηνή μάχης, έλεγα «Ωχ αδερφέ» και δεν πήγαινα.

– Ο αποθανών μερικές φορές έπιανε τον ρόλο του, έτσι δεν είναι;

– ΑΣΕ με να εξηγήσω; Μετά υπήρχαν τηλεειδοποιητές. Το άνοιξα μετά από παράπονα. Ο διευθυντής παραγωγής είπε: «Φίλε, έλα, υπάρχει μια ταινία».

Είπα, “Πώς είναι να κάνεις μικρά κομμάτια;” Όταν τον ρώτησα, μου είπε «θα σου πω όταν φτάσω» και πήγα στο γύρισμα. Μου είπε, «Δεν παίζεις τους ρόλους του, αλλά τον γνωρίζεις και γίνεσαι φίλος». Όταν έφυγα, ο αείμνηστος φίλος μου, ο αγαπημένος μου φίλος, ένας όμορφος άνθρωπος, με ρώτησε πόσο χρονών ήμουν.

Όταν του το είπα, είπε ότι ήταν ένα μήνα μικρότερος από εμένα. “Γιατί με κάλεσες?” Όταν είπα, «Αδερφέ, είναι μια μεγάλη παραγωγή που γυρίστηκε με Ιρανούς.

Αυτός γίνεται ο πράκτορας και εσύ ο κακός. Θα σε σκοτώσει», είπε, «Γιε μου, μπορώ να παίξω τέτοιους ρόλους; «Και ο Cuneit μου με είδε, θα ήταν κρίμα», είπα. «Τι να κάνουμε;» είπε.

Του είπα ότι είχα ασκήσει καράτε για 15 χρόνια. Ο δάσκαλός μου εκπαίδευσε επίσης τον δάσκαλο του Κουνέιτο. Κάναμε καράτε μαζί. Ήμουν συντετριμμένος εκείνη τη μέρα. Πήγα στο γιατρό. Ο γιατρός με ρώτησε αν είχα πάθει τροχαίο.

– Πόσες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές υπήρχαν λοιπόν;

– Ξεκίνησα το 1959, έπαιξα σε 120-130 τηλεοπτικές σειρές και 450-500 ταινίες.

– Είσαι πολύπλευρος καλλιτέχνης. Με τι ασχολήθηκες εκτός από την υποκριτική;

– Πήγα στο καζίνο του θείου μου, δούλευα εκεί ως σωματοφύλακας στα 18 μου.

Έγινε αγώνας, αγώνας. Επειδή ήξερα καράτε, πετούσα στον αέρα κ.ο.κ. Άρχισα να παίζω ένα μουσικό όργανο που λέγεται μαράκες σε μια ορχήστρα. Μετά έπαιζα ντραμς. Σχημάτισα ακόμη και ορχήστρα στο Σώμα Στρατού της Σμύρνης κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας.
Τραγούδησα σε μια μουσική κοινωνία.
Διατηρούσα ένα εστιατόριο.

– Πόσες ταινίες είχατε με τον Kemal Sunal;

– Έπαιξα σε πέντε ταινίες και δύο τηλεοπτικές σειρές. Saban the Cow, Eastern Nightingale, Good Family Guy, Guardian King, χαιρετισμούς από εμάς.
Έχω και δύο γόνατα.

– Ως πλάτανος 86 ετών, σε τι οφείλετε την υγεία σας;

– Με εκπλήσσουν παρόλο που διευθύνω ένα εστιατόριο και δουλεύω σε ένα καζίνο στο Beyoglu. Γιατί δεν έχω καπνίσει ούτε κάπνισα ποτέ στη ζωή μου. Είμαι υγιής στα 86 μου γιατί αθλούμαι και εγώ.

– Μετανιώνεις όπως ο Γιαβούζ Καράκας;

– Συγγνώμη. Ηχογράφησα δύο δίσκους πριν από 45 χρόνια. Μου είπαν: «Μιμείτε τον Αχμέτ Σεζγκίν». Ήρθα λοιπόν στο μίνι λεωφορείο και άφησα τη μουσική.

Η μεγαλύτερη μου λύπη ήταν ότι άφησα τη μουσική.

– Παίξατε και με τη Σίμπελ Τζαν στην τηλεοπτική σειρά «Μπεριβάν»…

– Έπαιξα τον πεθερό της Sibel Can στην τηλεοπτική σειρά Berivan στο Μαρντίν και την Κωνσταντινούπολη. Είναι ένας άνθρωπος που αγαπώ και εκτιμώ πολύ. Τραγούδησα επίσης δύο τραγούδια κατά τη διάρκεια αυτής της ηχογράφησης.

ΕΙΧΑ ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΙΜΠΕΛ ΚΑΝ

– Είχατε επίσης μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια με τη Sibel Can. Ο Τζαβούζ Καράκας διοργανώνει συναυλία για τον καλλιτέχνη που έγινε το είδωλο της Τουρκίας… – Πέρασαν 25 χρόνια από το τέλος της ταινίας. Ο Ουνάλ σηκώνει το τηλέφωνο. Λέει, «Αδερφέ Γιαβούζ, η κυρία Σίμπελ θέλει να τραγουδήσεις τα «Σε ποιον να πω τα προβλήματά μου» και «Δεν θα χαμογελάσει κι εγώ το πρόσωπό μου;» Η Σίμπελ Καν έχει αποχωρήσει από τη συναυλία, είναι 1:30 – 2: 00. Μου ζητάει να τραγουδήσω αυτά τα δύο κομμάτια. Αν ήταν να τραγουδήσω, θα κρυβόμουν κάτω από τα σκεπάσματα και θα τους έδινα μια συναυλία για να μην ακούσει ο κόσμος και να πει ότι είναι τρελός αυτή την ώρα. Δεν το έχω πει ποτέ αυτό οπουδήποτε, αυτή είναι η πρώτη φορά που το λέω αυτό στη SABAH.